Η ξιφασκία ως μέσο ανατροφής υπεύθυνων και αυτόνομων παιδιών
του Βασίλη Αντζουλάτου Πριν μερικές μέρες συνομιλούσα με φίλο μου, καθηγητή μέσης εκπαίδευσης, που τυχαίνει οι δυο του γιοι να είναι συναθλητές ξιφασκίας με τον γιο μου. Το θέμα της συζήτησης ήταν για το πως ανατρέφουν οι γονείς τα παιδιά τους σήμερα και για το πως πολλοί γονείς υπέρ-ασχολούνται, υπέρ-προστατεύουν και υπέρ-ανησυχούν για τα παιδιά τους. Μου ανέφερε δε περιστατικό στο οποίο η μητέρα ενός ομολογουμένως «αδύναμου» μαθητή στο λύκειο που υπηρετεί, είχε μια έντονη συνομιλία με την φιλόλογο για τους χαμηλούς βαθμούς που είχε ο γιος της στο 4μηνο. Στο επιχείρημα της άμοιρης καθηγήτριας ότι ο μαθητής είχε πολύ χαμηλή απόδοση τόσο στη τάξη όσο και στα διαγωνίσματα και ότι δεν έδειχνε να προσπαθεί ιδιαίτερα, η μητέρα απάντησε με απόλυτο τρόπο: « Αποκλείεται ... εμείς είμαστε πάρα πολύ καλοί στα φιλολογικά! Μας το έχει πει και η καθηγήτρια που μας κάνει ιδιαίτερα! ». Την στιγμή εκείνη συνειδητοποίησα ότι η σκηνή αυτή μου ήταν αρκετά οικεία καθώς έχω ...